उहाँ संग बाहिरि संसार हेर्नलाइ दुबै आँखा छैनन ।जन्मदै देखि उहाँले बाहिरि संसार हेर्न पाउनु भएको छैन ।दाहिने खुट्टाले पनि राम्रो भर गर्दैन ।
उमेरले चार दशक पुग्नु भयो ।बिहान चाँडो खाना खाएर बेलुका सम्म बगरमा नै बित्छ उहाँको दैनिकि ।ढुङ्गाहरु छामछुम गरेर गिट्टि कुटेर ।दिन भरको कमाइ भने सत्र रुपियाँ देखि बढिमा बिस रुपिया ।
झापाको बेलडाँगी शरणार्थी शिबिर ए ३ छाप्रो नं।२१७ की हरीमायाँ काफ्लेको दैनिकि दुइ तीन बर्ष अघि देखि यसरी नै बित्ने गरेको छ रतुवा खोलाको बगरमा ।
उहाँ दृष्टिबिहिन हुनुहुन्छ ।दाहिने खुट्टा पनि सबालङ्गहरुको जस्तो छैन ।घरमा बुढा बुबा आमा मात्र हुनुहुन्छ भने उहाँले बिवाह पनि गर्नु भएको छैन ।
बुबा आमा उमेरले पाको हुनुहुन्छ । रोगी तथा अशक्त भएर घरमा नै बस्नुहुन्छ भने उहाँ खान खानसाथ खोलाको बगरमा आइपुग्नु हुन्छ ।
खोलामा भेटिएका बालबालीका र संगै गिट्टि कुटने अन्य साथीहरुले उहाँको छेउमा ढुङ्गाहरु लगिदिने गरेका छन र उहाँ छामछुम गर्दै ढुङ्गाहरु कुटेर गिटि बनाउनु हुन्छ ।
बेलुका ट्याक्टर लिएर गिट्टि उठाउन आउछन र दिनभर कुटेको गिट्टिको दाम दिएर लैजाने गर्छन ।
काफलेका अनुसार एक दिनमा डेढ केबि सम्म गिटि कुटने गर्नु हुन्छ र एक केबिको मुल्य बाह् रुपिया पर्दछ ।
आठ बेल्चा बराबर एक केबि हुने र बढीमा दैनिक रुपमा आफुले धेरै रुपिया थाप्दा पनि बिस रुपिया सम्म थापेको उहाँले बताउनु भयो ।
शिबिरमा दातृ निकायले खान र बस्नको बनदोबस्ति गरेको छ तर गोजी खर्च भने कहिबाट पनि नआउने भएपछि सकि नसकि यो काम गर्नु परेको काफ्लेले बताउनु भयो ।
केहि किनेर खान मन लाग्दा र लाउन रहर लाग्दा रकम नहुने र बुबाआम पनि अशक्त भएकाले गिट्टि कुटेर भएपनि त्यो खर्च जुटाउन उहाँको दैनिकि बगरमा नै बित्ने गरेको छ ।
यहाँ गिट्टि कुटनेहरु धेरै रहेका छन तर उहाँ अरुको माँझमा फरका हुनुहुन्छ ।उहाँ बढिमा जम्मा बिस रुपियाका लागी कष्ठप्रद दैनिकि गुजारीरहनु भएको छ ।
अपाङ्गहरुका लागी बिभिन्न सिप मुलका तालीम र अवसर आउने गरेपनि आफु यसबाट सधै पछि परेको उहाँको दुखेसो रहेको छ ।
अपाङ्गहरुलाइ गुडिया बनाउने बिभिन्न चिजहरु बुन्ने तालीम आउने गरेको सुनेको तर आफुलाइ त्यस्तामा सहभागी अहिले सम्म नगराइएको काफ्लेले गुनासो गर्नु भयो ।
No comments:
Post a Comment